Asha Lachman, oprichter Stichting Everyday People

asha lachman

 

Asha heeft in 2018 de stichting Everyday People opgericht. Haar stichting helpt eenzame ouderen, kinderen uit kwetsbare gezinnen en dak- en thuislozen door ze extra aandacht en erkenning te geven. 

 

Asha werkt als Senior Business Partner en mediator fulltime voor Stichting Boor en heeft twee kinderen van 21 en 17 jaar. In de jaarkalender van Stichting Everyday People kun je zien dat ze elke maand één of meer evenementen gepland hebben staan, van dansen met ouderen tot een bootcamp voor thuisloze jongeren.

 

Jaren terug besloot Asha met Kerst samen met haar gezin te gaan helpen tijdens een kerstdiner voor daklozen in een hotel in Rotterdam. Daar zag Asha voor het eerst hoe de werkelijkheid voor de daklozen was: hoe hongerig de mensen waren en eten in hun zakken stopten, hoe hard ze een douche en schone kleding nodig hadden etc. De geur van de mensen die avond bleef haar bij. Ze besefte voor het eerst dat ze met vooroordelen had geleefd. Daklozen waren geschoolde mensen, ondernemers, mensen zoals jij en ik. Na die avond besloot ze dat ze hier graag iets meer mee wilde doen. Ze wilde deze mensen helpen en in de watten leggen. Mensen met respect behandelen en ze het gevoel geven dat ze belangrijk zijn en meetellen, iets geven wat ze zelf ook zouden willen.

 

Het jaar daarop organiseerde Asha zelf een groot kerstfeest voor de daklozen! Het viel haar op dat helpen haar vrij gemakkelijk afging. Iedereen wilde helpen en een steentje bijdragen. Toen besloot ze een eigen stichting te lanceren zodat ze er haar eigen draai aan kon geven. Het “Asha-sausje” zoals ze het zelf noemt met veel oog voor detail en aandacht voor mensen. Asha schreef zich in bij de KvK en daarna ging het snel. Asha heeft inmiddels 11 vaste collega’s met wie ze dagelijks alles organiseert en afhandelt en zes ambassadeurs waar ze heel erg trots op is. Formeel ziet Asha haar team maar een paar keer per jaar. Er zijn geen ellenlange vergaderingen en projectgroepen, ieder kent zijn/haar taak. Er is een appgroep waar ze ideeën delen en zaken afstemmen en samen zorgen ze voor promotie van de events via social media, beantwoorden ze de aanvragen, maken ze de planning etc. Het is een geoliede machine. Al deze vrijwilligers werken naast hun fulltime baan vol toewijding voor de stichting. Asha noemt haar teamleden hands on, ze geloven niet in beperkingen. Ze kijken niet naar wat niet kan, maar naar wat wel kan. Ze zien alleen maar mogelijkheden. Mede hierdoor hebben ze vorig jaar de Gouden Bezem gewonnen: een award voor mensen die buiten de lijntjes durven te kleuren en die kijken naar wat wel kan, i.p.v. wat niet kan binnen het sociaal domein. Daarnaast zijn er ruim 100 vrijwilligers die graag helpen en bijspringen waar ze kunnen. Het mooie is dat ook bedrijven blijven aanbieden om te helpen met de sponsoring. 

 

Op vrijdagochtend reed ik naar Rotterdam om Asha Lachman te ontmoeten. Asha heeft in 2018 de stichting Everyday People opgericht. Haar stichting helpt eenzame ouderen, kinderen uit kwetsbare gezinnen en dak- en thuislozen door ze extra aandacht en erkenning te geven. 

 

Toen ik binnenkwam liep de goedlachse Asha mij tegemoet. Stichting Everyday People organiseerde die dag, samen met een aantal HBO studenten, een spelochtend voor de ouderen in het Laurens Antonius verzorgingshuis in Rotterdam. In de kantine was een speelhoek gecreëerd waar een aantal vrijwilligers al bezig was met spelletjes spelen met de ouderen. Sjoelen was blijkbaar het meest populair. Het viel me op dat het vrij jonge vrijwilligers waren. Ik mocht aan tafel Ganzenbord spelen met Wil (een vrolijke, keurig geklede dame die direct vertelde dat ze lijdt aan dementie) en twee vrijwilligers, een student van de Hogeschool van Rotterdam en een purser van KLM. Wil vergat regelmatig wat we deden en wij hielpen haar graag terwijl wij ontspannen doorkletsen. Wil had een geweldige humor en genoot van haar chocolade cup cake. Het uurtje spelen vloog voorbij. Na afloop ging het opstaan uit de stoel niet even vlot bij alle cliënten, maar  ze werden door de geduldige begeleiding geholpen en ondersteund. 

 

Ik gaf Wil een voorzichtige knuffel en nam afscheid. Ik bedankte haar maar ze wist al niet meer wat we daar deden en ze zei dat ze alles leuk vond. Ze lachte me toe, gaf me nog een compliment en liep daarna rustig mee naar de kantine voor de lunch. 

 

Al die tijd was Asha aanwezig en in gesprek met de vrijwilligers, de verpleging van het verzorgingshuis en de ouderen. Na afloop maakte Asha foto’s en bedankte de jonge studenten die dit evenement voor een schoolproject hadden bedacht. Een oudere vrijwilliger van het Laurens  Antonius verzorgingshuis was met de studenten in gesprek en trok mijn aandacht. Ik had al gezien hoe hij als een oude vriend Wil naar binnen had gebracht en grapjes tegen haar maakte. Hij bleek Jan van Halderen te heten en vertelde dat hij daar al sinds 2010 (na zijn pensioen) vrijwilliger was. Toen hij begon waren er 150 vrijwilligers, maar tijdens Corona moest iedereen gedwongen wegblijven. Nu werkte hij samen met nog maar twee vrijwilligers. De rest was niet meer teruggekeerd en dat maakte het werk heel erg moeilijk, zei hij. “Je kunt als vrijwilliger niet zo veel meer doen als je er alleen voor staat." Deze cliënten hebben bijna één op één aandacht nodig. Ze zijn eenzaam, krijgen niet veel bezoek en vergeten snel wat ze meegemaakt hebben. Ook als ze wel regelmatig bezoek krijgen, onthouden ze dat maar voor korte duur. Ik maak tijd voor een gesprek. Praat met ze en breng wat tijd met ze door”. 

 

Jan van Halderen

 

Jan komt al 13 jaar op vrijwillige basis elke dag langs om te helpen en vertelde dat hij heeft moeten leren om afstand te houden en niet te gehecht te raken aan de cliënten. “De kans dat ze spoedig sterven is groot. Je moet jezelf in bescherming nemen, anders kun je dit niet lang volhouden”

 

Ook de studenten vertelden dat ze deze ochtend veel indruk op ze had gemaakt. Ze hadden geen idee hoe eenzaam mensen kunnen zijn. Missie dubbel geslaagd dus: enerzijds een gezellige ochtend voor de ouderen en anderzijds bewustwording voor het onderwerp: eenzaamheid onder ouderen. 

 

Met een brok in mijn keel en met heel veel bewondering namen wij afscheid van Jan. Even later zat ik met Asha bij de ‘Heilige Boontjes’ in de drukte te kletsen. 

 

Asha werkt als Senior Business Partner en mediator fulltime voor Stichting Boor en heeft twee kinderen van 21 en 17 jaar. In de jaarkalender van Stichting Everyday People had ik gezien dat ze elke maand één of meer evenementen gepland hebben staan, van dansen met ouderen tot een bootcamp voor thuisloze jongeren. Ik vertel Asha dat ik het niet alleen bewonderenswaardig, maar ook verbazingwekkend vind hoeveel tijd zij hieraan besteedt, maar zij geeft direct aan dat ze het niet alleen doet. Haar team is immens belangrijk. Ze praat met veel liefde en trots over haar liefdadigheidswerk. 

 

Hoe het allemaal begon? Jaren terug besloot Asha met Kerst samen met haar gezin te gaan helpen tijdens een kerstdiner voor daklozen in een hotel in Rotterdam. Daar zag ze voor het eerst hoe de werkelijkheid voor de daklozen was: hoe hongerig de mensen waren en eten in hun zakken stopten;. hoe hard ze een douche en schone kleding nodig hadden etc.. De geur van de mensen die avond bleef haar bij. Ze besefte voor het eerst dat ze met vooroordelen had geleefd. Daklozen waren geschoolde mensen, ondernemers, mensen zoals jij en ik. Na die avond besloot ze dat ze hier graag iets meer mee wilde doen. Ze wilde deze mensen helpen en in de watten leggen. Mensen met respect behandelen en ze het gevoel geven dat ze belangrijk zijn en meetellen, iets geven wat ze zelf ook zouden willen. Het jaar daarop organiseerde Asha zelf een groot kerstfeest voor de daklozen! Het viel haar op dat helpen haar vrij gemakkelijk afging. Iedereen wilde helpen en een steentje bijdragen. Toen besloot ze een eigen stichting te lanceren zodat ze er haar eigen draai aan kon geven. Het “Asha-sausje” zoals ze het zelf noemt met veel oog voor detail en aandacht voor mensen. Asha schreef zich in bij de KvK en daarna ging het snel. Asha heeft inmiddels 11 vaste collega’s met wie ze dagelijks alles organiseert en afhandelt en zes ambassadeurs waar ze heel erg trots op is. Formeel ziet Asha haar team maar een paar keer per jaar. Er zijn geen ellenlange vergaderingen en projectgroepen, ieder kent zijn/haar taak. Er is een appgroep waar ze ideeën delen en zaken afstemmen en samen zorgen ze voor promotie van de events via social media, beantwoorden ze de aanvragen, maken ze de planning etc. Het is een geoliede machine. Al deze vrijwilligers werken naast hun fulltime baan vol toewijding voor de stichting. Asha noemt haar teamleden hands on, ze geloven niet in beperkingen. Ze kijken niet naar wat niet kan, maar naar wat wel kan. Ze zien alleen maar mogelijkheden. Mede hierdoor hebben ze vorig jaar de Gouden Bezem gewonnen: een award voor mensen die buiten de lijntjes durven te kleuren en die kijken naar wat wel kan, i.p.v. wat niet kan binnen het sociaal domein. Daarnaast zijn er ruim 100 vrijwilligers die graag helpen en bijspringen waar ze kunnen. Het mooie is dat ook bedrijven blijven aanbieden om te helpen met de sponsoring. 

 

Asha brengt haar Kerst inmiddels altijd door met daklozen. Afgelopen jaar waren er 130 gasten uitgenodigd en Asha hoopt dit jaar in een grotere ruimte nog meer gasten te kunnen ontvangen. Haar kinderen vinden het allemaal prachtig en helpen graag wanneer ze kunnen. En heeft Asha nog tijd voor een privéleven? Asha geeft aan tijd vrij te maken voor alles wat ze belangrijk vindt, maar dat haar privé-afspraken soms moeten wijken voor de stichting die altijd voorgaat. De stichting zit in haar DNA, zegt ze,dat kan ze niet loslaten, maar degene die haar echt kennen, hebben daar begrip voor. Ze geniet enorm van wat ze doet en is trots om te zien hoeveel ze met haar team bereikt heeft voor de mensen die het nodig hebben. 

 

Vanuit SUPERP geloven we in stimuleren en steunen van mensen die “superb” zijn. Dit doen we bij onze eigen medewerkers, maar ook voor mensen met dezelfde ambitie buiten onze organisatie. Specifiek hiervoor is vijf jaar geleden het iamSUPERP initiatief opgericht.  De afgelopen jaren hebben we als SUPERP al een aantal keer Stichting Everyday People geholpen met hun evenementen, maar om er een meer structureel karakter aan te geven hebben we Asha nu toegevoegd aan ons iamSUPERP team. Dit als erkenning voor haar bijzondere en vooral bewonderenswaardige missie.   

 

Asha komt uit Rotterdam en de Stichting Everyday People wordt vooral door Rotterdammers gedragen. Zou er ooit in andere steden nieuwe vestigingen opgericht kunnen worden? “Wie weet. Dat zou heel mooi zijn! Maar voor nu is er in Rotterdam heel veel te doen. Er zijn wel heel veel bedrijven vanuit de rest van het land die financieel of incidenteel komen helpen. Alle hulp is altijd welkom!”

 

Op de laatste vraag wat Asha’s droom is, antwoordt ze dat ze ooit graag een groot dorp wil stichten. Een dorp waar mensen in nood alle aandacht en hulp krijgen die ze nodig hebben: een woning, een lekkere maaltijd, een warme douche, een sauna, schone kleding etc. Alles wat er nodig is om mensen in nood te helpen helen. Dat is haar droom! Het emotioneert me en tranen wellen op in mijn ogen en knijpen mijn keel dicht. Iedereen heeft weleens een moment meegemaakt waar je hulp en steun nodig hebt. Wat een mooie droom! Graag wil ik Asha helpen om haar droom waar te maken. 

 

Wil jij ook de Stichting Everyday People helpen? Kijk dan op hun website en help waar je kan! everydaypeople.nl

Top